One cannot blame PUL for supporting his nation - but I am surprised at so many comments in Niamh editorialising on how wonderful the Irish are. Take this:

quote:

Bhí a leithéid d’urraim i gcónaí riamh ag an nGael do dhlí na ríochta nár ghá a dhéanamh ach a chur in iúil dó go raibh an dlí ann chun a chur fhiachaibh air an dlí do chomhlíonadh.

Are there no criminals in Ireland? LOL!

Another example:

quote:

Timpal na haimsire sin bhí cuid des na Lochlannaigh féin ag tosnú ar an gCreideamh a ghlacadh, go mór mór, an chuid acu a bhí tar éis cur fúthu in Éirinn agus cónaí a dhéanamh dóibh féin ann, agus tar éis cleamhnaisí a dhéanamh le mnáibh Éireannacha. D’eirigh an cóngas, agus ansan an gaol, idir iad féin agus na comharsain a bhí ina dtimpal. As san amach do thosnaíodar ar nósaibh na hÉireann do ghlacadh. Chuaigh eolas ar an gCreideamh i bhfeidhm orthu i ndiaidh ar ndiaidh, agus thosnaíodar ar an gCreideamh do ghlacadh. Chun iad féin d’ollmhú i gceart i gcomhair an Chreidimh thosnaíodar ar dhul isteach ins na scoileannaibh chomh maith le cách, agus rud a chuireann ionadh anois ar dhaoine ná tuigeann i gceart an mhóraigne atá san Éireannach, bhí fáilte rompu ins na scoileannaibh chomh maith agus a bhí roim chách.

Look at when he was writing.
Propaganda is to be expected; I'd say you would find even more glaring examples in English writers of the period....

(And I mean Writes praising England and the English, not Irish writers in English praising Ireland, although that will be common too)

(Message edited by aonghus on December 08, 2010)

yes, that's true!

here's his disquisition on how the English habit of wearing hats, imported into Ireland, is the cause of baldness!

quote:

Is iad na hataí seo a caitear anois a bhaineann an ghruaig de dhaoine. Dá dtugtaí mar thaithí do cheann an duine ó thosach a óige imeacht gan aon chlúdach ach an ghruaig a chuir Dia air, d’fhásfadh an ghruaig láidir trom agus choimeádfadh sí a greim an fhaid a mhairfeadh an duine. Sin mar a deintí in Éirinn fadó. Níor chuir daoine hataí ná caipíní orthu go dtí gur thosnaigh nósa Shasana ar theacht chúinn anall. Is mó drochnós nách hataí ná caipíní a thug muintir Shasana chúinn.

Dá bhféadadh duine againne dul isteach an oíche úd sa halla mór úd Bhriain, i rítheaghlach Cheann Cora, chuirfeadh na foilt mhóra throma úd ionadh orainn ar an gcéad amharc. Ach ar an tarna hamharc d’admhóimís ó chroí gur deineadh éagóir ana‑throm ar cheann an Éireannaigh nuair a baineadh de an folt álainn uasal a chuir Dia ag fás air. Dá bhféadadh Dúlainn Óg teacht ar an saol airís agus féachaint ar na plaoiscíní bearrtha atá orainne, ar na cluasaibh gan scáth agus ar an mbaic muiníl gan díon ón bhfuacht, agus ar an rud i bhfoirm canna stáin, ach é a bheith dubh, atá thuas ar an gcloigeann mar hata, cad é an seirfean a chuirfidís air! “Ó!” a déarfadh sé, “cad tá imithe ar ár sliocht! An iad so na daoine a tháinig uainne! Nó an daoraicme éigin iad a dh’fhás in Éirinn inár ndiaidh! Séanaim iad! Ní linn in aon chor iad!”

Dá bhféadadh Niamh, nó Gormfhlaith, nó éinne eile des na ríoganaibh uaisle a bhí sa halla mór úd Bhriain an oíche úd, teacht ar an saol airís agus féachaint ar na mnáibh atá anois againn, ar na sciathógaibh móra leathana a bhíonn ar mhullach a gcinn acu, agus ar na cleitíbh a bhíonn sáite ins na sciathógaibh sin, agus ar na ribíníbh a bhíonn astu, cad déarfaidís? Déarfaidís an rud úd a duairt Cathal leis an gcleasaí. “Airiú, a mhic léinn,” arsa Cathal, “cad fé ndeara dhuit bheith as do mheabhair!”

Dá dtagadh Gormfhlaith nó Niamh chúinn cheithre fichid blian ó shin ní bheadh an scéal chomh holc agus atá sé anois. Chífidís an uair sin na clócaí breátha fada dubha ar na mnáibh, agus na caipíní deasa sásta maisiúla ar na clócaíbh sin, i dtreo dá mb’ar óinsigh féin a bheadh clóca acu, agus an caipín ar a ceann aici, gur dhóigh leat gur bhean chiallmhar í. Ach anois, nuair a chífídís na sciathóga agus na cleití agus na ribíní, agus an ghluaiseacht éaganta, cad a bheadh le rá acu? “Ó!” a déarfaidís, “nách mór an trua na mná san go léir a bheith as a meabhair! Cad fé ndeara iad a bheith ar an gcuma san?” Ansan, nuair a déarfaí leo, “Ní has a meabhair atáid siad in aon chor. Níl aon easpa meabhrach orthu. Níl ins na sciathógaibh sin ach nós a bhaineann leis an aimsir seo;” déarfaidís, “Mo thrua na fir! agus mo thrua an chlann!”

Ansan dá n‑abradh duine leo, “Is iad na fir féin fé ndeár é. Ní labharfadh aon fhear acu le cailín mura bhfeicfeadh sé an sciathóg san ar a ceann!” Ní dhéanfaidís ach a rá “Tá an saol ar buile!” agus imeacht.

If it's any consolation, the idea that caps/hats caused or aided baldness is very commonly believed still. Those damn English started it all!