Seo é an chéad rud a scríobh mé riamh i nGaeilge. Tá fáilte roimh gach ceartúchán!

-----

Gheall an fear a d'inis an scéal seo dom go bhfuil sé an fhírinne fein.

----

Bhí an bheirt seo bhan, i dTexas, ag dul amach as siopa. D'fheic siad puisín beag ag luí marbh ar an sráid. "Ó, an créatúr!" a duirt bean acu. "Ní féidir linn é a fhágail ar an sráid seo!"

Mar sin, d'fholmhaigh siad ceann da malaí, d'fhill siad corp an phuisín i bpáipéar, agus chuir siad an corp sa mala. Chuir siad an mala seo ar an tsuíochán deiridh a gcarr.

Bhí ocras oru. Chuaigh siad go dtí bíalann a bhí in aice láimhe. Nuair a bhí siad ag dul amach as an gcarr, duirt an bhean a raibh an carr léi, "Ní bhéidh mé ag fágail an cat marbh sin i mo charr, mar béidh boladh lofa as i gceann cupla nóiméid." Mar sin, thog sí an mala agus chuir sí é ar mullach an chairr.

Isteach i mbíalann leo, agus d'ordaigh siad gréim bídh a ithe. Bhí siad ag suí chun boird, ag ithe, agus cád é do bharuil a d'fheic siad ach bean eile, ag siúil síos an sraid, ag breathnú le suim mhór ar an mala ar mullach an chairr.

Bhreathnaigh an bhean seo suas an sráid, breathnaigh sí síos an sráid, agus rug sí go tapaidh ar an mala. Chuir sí é faoina lamh, agus lean sí ar aghaidh mar ní bheadh faic ag tharlú.

Ansin, rud a chur an-iontas ar ár mbeirt bhan, thainig an bhean eile fein isteach sa mbíalann céanna! Shuí sí síos chun boird eile lena cuid bídh, agus thosaigh sí ag ithe. I ndiadh cupla nóiméid, agus í ag cogaint léi, rug sí ar an mala agus d'fheach sí isteach.

Ó, an t-uafás! Thosaigh sí ag tacht, bhí a n-aghaigh ag iompú gorm. Thainig bainisteoir agus freastalaí an bhíalainn. Rinne siad an "Heimlich maneuver", glaoigh siad ar "911".

Tar éis cupla nóméid eile, thainig an t-otharcharr. Isteach le freastalaí an otharchairr, suas leis an mbean, agus a haghaidh gorm fós, ar an sínteán.

Agus freastalaí an otharchairr ag dul amach as an ndoras, ghlaoigh bainesteoir an bhíalann oru: "Fanaigí! Ná fagaigí a mala anseo!" Rug duine den freastalaí ar an mala, agus chuir sé é ar cliabh an mrá, agus í ag luí ar an sinteán ina fanntais.

D'ardaigh siad an sinteán isteach san otharcharr agus dhruid siad an doras. D'imigh an t-otharcharr ar luas mór, agus a bhonnán ag screadach, i dtreo an ospidéil.

Níor fhuair ár mbeirt bhan focal amhain a rá ar feadh cupla nóméid agus ansin, bhí siad ag gaire go dtainig na deora lena súile.

--Al Evans

Maith thú, a Al. Is scéal maith é sin. Ach cad a tharla don bhean san otharcharr ? Ar éirigh sí slán as ? Agus cad a rinne siad leis an cat marbh ? Tá na ceisteanna seo an-thabhactach, tá a fhios agat.

Criostóir

Faraor, bhí an bhean sin caillte. Ach d'éirigh an cat slán as, mar ní raibh ann ach an tríu beatha da naoi...

:-)

--Al Evans